Chapter 79 - Of Þorsteinn Egilsson and his children.

Thorstein Egil's son when he grew up was a most handsome man, white-haired, bright-faced. Tall he was and strong, yet not so much so as his father. Thorstein was wise, gentle, quite of temper, calm above other men. Egil loved him little; nor was Thorstein affectionate with his father; but Asgerdr and Thorstein loved each other dearly. Egil was now beginning to age much.

One summer Thorstein rode to the Thing, but Egil sat at home. Before Thorstein left home he and Asgerdr managed to take from Egil's chest without his knowledge the silken robe given him by Arinbjorn, and Thorstein took it to the Thing. But when he wore it at the Thing it trailed behind him, and became soiled at the hem as they were going to the hill of laws. And when he came home, Asgerdr put the robe in the chest where it was before. Long after, when Egil opened his chest, he found that the robe was spoilt, and questioned Asgerdr how that had come about. She told him the truth. Then Egil sang:

'Him who from me inherits I hold no worthy heir. A son deceives me living, Deceit I call his deed. Well might he, wave-horse-rider, Wait but awhile, till me Sea-skimming shipmen cover With shroud of piled stones.'

Thorstein married Jofridr, daughter of Gunnar son of Hlif: her mother was Helga daughter of Olaf Feilan, sister of Thord Gellir. Jofridr had before been wife of Thorod the son of Tongue-Odd.

Soon after this Asgerdr died. After her death Egil gave up his housekeeping to Thorstein, and went south to Moss-fell to Grim, his son-in-law, for he loved Thordis his step-daughter most of all who were then living. One summer a ship came out and put into Loam Bay, steered by a man named Thormod. He was a Norwegian, a house-carle of Thorstein Thora's son. He was to take with him a shield, which Thorstein had sent to Egil Skallagrimsson: it was a valuable treasure. Thormod brought Egil the shield, and he received it with thanks. In the following winter Egil composed a poem about the gift of the shield: it is called Buckler-poem, and this is the beginning:

      'List to the stream of lay
      From long-haired Odin flowing,
      Thane of a king, and bid
      Thy folk due silence keep.
      For thee, sea-raven's ruler,
      Rained from the eagle's beak
      Full oft shall shower of song
      In Horda's shore be heard.'

Thorstein Egil's son dwelt at Borg. He had two illegitimate sons, Hrifla and Hrafn. But after his marriage he and Jofridr had ten children. Helga the fair was their daughter, she about whom quarrelled Skald-Hrafn and Gunnlaug Wormstongue. Grim was their eldest son, the second Skuli, the third Thorgeir, the fourth Kollsvein, the fifth Hjorleif, the sixth Hall, the seventh Egil, the eighth Thord. The other daughter was Thora, who was married to Thormod Kleppjarn's son. From Thorstein's children sprang a large progeny, and many great men. They are called Myra-men, all those that sprang from Skallagrim.

 



79. kafli - Af Þorsteini Egilssyni ok börnum hans.

Þorsteinn, sonr Egils, þá er hann óx upp, var allra manna fríðastr sýnum, hvítr á hár ok bjartr álitum. Hann var mikill ok sterkr ok þó ekki eftir því sem faðir hans. Þorsteinn var vitr maðr ok kyrrlátr, hógværr, stilltr manna bezt. Egill unni honum lítit. Þorsteinn var ok ekki við hann ástúðigr, en þau Ásgerðr ok Þorsteinn unnust mikit. Egill tók þá at eldast mjök.

Þat var eitthvert sumar, er Þorsteinn reið til alþingis, en Egill sat þá heima. En áðr Þorsteinn færi heiman, stilltu þau Ásgerðr um ok tóku ór kistu Egils silkislæður, Arinbjarnarnauta, ok hafði Þorsteinn til þings. Ok er hann hafði á þinginu, þá váru honum dragsíðar ok urðu saurgar neðan, þá er þeir váru í Lögbergsgöngu. Ok er hann kom heim, þá hirðí Ásgerðr slæðurnar, þar sem áðr váru. En mjök miklu síðar, þá er Egill lauk upp kistu sína, þá fann hann, at spillt var slæðunum, ok leitaði þá máls um við Ásgerði, hverju þat gegndi. Hon sagði þá it sanna til. Þá kvað Egill:

      Áttkak erfinytja
      arfa mér til þarfan.
      Mik hefr sonr of svikvinn,
      svik telk í því, kvikvan.
      Vel mátti þess vatna
      viggríðandi bíða,
      es hafskíða hlæði
      hljótendr of mik grjóti.

Þorsteinn fekk Jófríðar, dóttur Gunnars Hlífarsonar. Móðir hennar var Helga, dóttir Óláfs feilans, systir Þórðar gellis. Jófríði hafði átt fyrr Þóroddr, sonr Tungu-Odds.

Litlu eftir þetta andaðist Ásgerðr. Eftir þat brá Egill búi ok seldi í hendr Þorsteini, en Egill fór suðr til Mosfells til Gríms, mágs síns, því at hann unni mest Þórdísi, stjúpdóttur sinni, þeira manna, er þá váru á lífi.

Þat var eitt sumar, at skip kom út í Leiruvági, ok stýrði sá maðr, er Þormóðr hét. Hann var norrænn ok húskarl Þorsteins Þórusonar. Hann hafði með at fara skjöld, er Þorsteinn hafði sent Agli Skalla-Grímssyni, ok var þat ágætagripr. Þormóðr færði Agli skjöldinn, en hann tók við þakksamliga. Eftir um vetrinn orti Egill drápu um skjaldargjöfina, er kölluð er Berudrápa, ok er þetta upphaf at:

      Heyri fúrs á forsa
      fallhadds vinar stalla,
      hyggi, þegn, til þagnar
      þínn lýðr, konungs, mína.
      Oft skal arnar kjafta
      örð góð of tröð Hörða,
      hrafnstýrandi hræra
      hregna, mín of fregnask.

Þorsteinn Egilsson bjó at Borg. Hann átti tvá laungetna sonu, Hriflu ok Hrafn, en síðan hann kvángaðist, áttu þau Jófríðr tíu börn. Helga in fagra var þeira dóttir, er þeir deildu um Skáld-Hrafn ok Gunnlaugr ormstunga. Grímr var ellstr sona þeira, annarr Skúli, þriði Þorgeirr, fjórði Kollsveinn, fimmti Hjörleifr, sétti Halli, sjaundi Egill, átti Þórðr. Þóra hét dóttir þeira, er átti Þormóðr Kleppjárnsson. Frá börnum Þorsteins er komin kynslóð mikil ok margt stórmenni. Þat er kallat Mýramannakyn, allt þat, er frá Skalla-Grími er komit.

© 2008 Völuspá.org | © 2008 Articles, Analysis and Artwork to their respective creators
Eddas, Sagas and Folklore Public Domain