Chapter 34 - Of Skallagrim and Bjorn.

It befell in autumn, when ships had come to Iceland from Norway, that this report came over, how Bjorn had run away with Thora without the consent of her kin, and for that the king had made him an outlaw from Norway. But when Skallagrim got to know this, he called Bjorn to him, and asked how it had been with his marriage; had it been made with the consent of his wife's kin.

'I never looked for this,' said he, 'in a son of Brynjolf, that I should not know the truth from him.'

Bjorn answered, 'Truth only told I to you, Grim, and you may not rebuke me for this, though I told you no further than you asked. But now I must own this, which is true, that you have heard truth about this match not being made with the agreement of Thorir, my wife's brother.'

Then spake Skallagrim in great wrath, 'How dared you come to meet me? Did you not know what friendship was between me and Thorir?'

Bjorn answered, 'I knew that between you two was foster-brotherhood and close friendship; but I sought your home because I was driven ashore here, and I knew it would avail naught to shun you. Now will it be for you to rule what my lot shall be, but I hope for good from you as I am of your household.'

Then came forward Thorolf Skallagrim's son, and added many a word, and begged his father not to lay this to Bjorn's charge after once receiving him. Several others spoke to the same end. And so it came that Skallagrim was appeased, and said that Thorolf should have his way here.

'Take you Bjorn,' said he, 'and deal with him as may best prove your manhood.'

 



34. kafli - Ávít Skalla-Gríms við Björn.

Þat var um haustit, þá er skip höfðu komit til Íslands af Nóregi, at sá kvittr kom yfir, at Björn myndi hafa hlaupizt á brott með Þóru ok ekki at ráði frænda hennar ok konungr hafði gert hann útlaga fyrir þat ór Nóregi.

En er Skalla-Grímr varð þess varr, þá kallaði hann Björn til sín ok spurði, hvernig farit væri um kvánfang hans, hvárt þat hefði gert verit at ráði frænda. "Var mér eigi þess ván," sagði hann, ,,um son Brynjólfs, at ek mynda eigi vita it sanna af þér."

Björn sagði: "Satt eitt hefi ek þér sagt, Grímr, en eigi máttu ámæla mér fyrir þat, þótt ek segða þér eigi lengra en þú spurðir. En þó skal nú við ganga því, er satt er, at þú hefir sannspurt, at ekki var þetta ráð gert við samþykki Þóris, bróður hennar."

Þá mælti Skalla-Grímr, reiðr mjök: "Hví vartu svá djarfr, at þú fórt á minn fund, eða vissir þú eigi, hver vinátta var með okkr Þóri?"

Björn segir: "Vissa ek," segir hann, "at með ykkr var fóstbræðralag ok vinátta kær. En fyrir því sótta ek þik heim, at mik hafði hér at landi borit ok ek vissa, at mér myndi ekki týja at forðast þik. Mun nú vera á þínu valdi, hverr minn hlutr skal verða, en góðs vænti ek af, því at ek em heimamaðr þinn."

Síðan gekk fram Þórólfr, sonr Skalla-Gríms, ok lagði til mörg orð ok bað föður sinn, at hann gæfi Birni þetta eigi at sök, er þó hafði hann tekit við Birni. Margir aðrir lögðu þar orð til.

Kom þá svá, at Grímr sefaðist, sagði, at Þórólfr myndi þá ráða, - "ok tak þú við Birni, ok ef þú vill, ver til hans svá vel sem þú vill."



© 2008 Völuspá.org | © 2008 Articles, Analysis and Artwork to their respective creators
Eddas, Sagas and Folklore Public Domain